Celebrity

Ο Δημήτρης Ουγγαρέζος σε συγκλονιστική εξομολόγηση: "Πηγαίνω στη θυρίδα που έχω τα πράγματά της και απλά μυρίζω τη μαμά μου"

Την Κυριακή των Βαΐων, 13 Απριλίου, η εκπομπή "Όλα για τη ζωή μας Vita" με τον Μιχάλη Κεφαλογιάννη είχες ως θέμα τη διαχείριση του πένθους, μίας από τις πιο δύσκολες περιόδους στη ζωή, που αναπόφευκτα όλοι βιώνουμε κάποια στιγμή.

Παρότι το πένθος έχει κάποια γενικά χαρακτηριστικά για όλους, ο καθένας το βιώνει και το διαχειρίζεται εντελώς διαφορετικά. Καλεσμένος του Μιχάλη Κεφαλογιάννη ήταν ο Δημήτρης Ουγγαρέζος, ο οποίος μίλησε ανοιχτά για την δύσκολη περίοδο της απώλειας των γονιών του, σε διάστημα έξι μηνών και εξήγησε, πώς προσπαθεί να τη διαχειριστεί ακόμη και σήμερα.

Για την απώλεια των γονιών του πριν από 6 χρόνια ο Δημήτρης Ουγγαρέζος εξομολογήθηκε: "Είναι μέρος της ζωής μου το πένθος. Και αυτό ήρθα να μοιραστώ μαζί σας. Όταν το σκέφτεσαι θεωρητικά ότι θα χάσεις τους γονείς σου, νομίζεις ότι θα τελειώσει ο κόσμος. Ξαφνικά έρχεται αυτή η στιγμή και βρίσκεις μια δύναμη σαν να είναι σε ένα κουτάκι. Όταν συνέβη αυτό που έκανα ήταν να μην το παλεύω. Δεν έκλαψα, αλλά δεν αναρωτήθηκα γιατί δεν κλαίω. Είπα ό,τι συμβαίνει θα το δεχτώ. Έτσι μέρα μέρα, σιγά-σιγά κατάφερα να δω τους γονείς μου μέσα μου και να δω ότι «είναι εγώ». Κάνω πράγματα και λέω φράσεις που έκαναν και έλεγαν οι γονείς μου. Νιώθω ότι είμαι η ενισχυμένη μου έκδοση μαζί με αυτούς.

Ένιωθα έντονη αγωνία για το εάν τα έκανα σωστά. Είχα την ενοχή ότι δεν έκανα οικογένεια και δεν πρόλαβαν να το δουν. Από την άλλη σκέφτομαι πως αν είχα κάνει οικογένεια και δεν ήταν ο σωστός άνθρωπος για μένα, ίσως να ήταν καλύτερα που δεν το είδαν. Σκεφτόμουν εάν έκανα ό,τι μπορούσα για να τους δώσω έστω λίγους μήνες ζωής. Πέρασα πάρα πολλές νύχτες άυπνος.

Και τώρα πια, μετά από έξι χρόνια, όταν τελειώνει ο βαθύς ύπνος έχω μια αγωνία αν πήρα μια τροχιά ζωής που εκείνους δε θα τους χαροποιεί.

Η δουλειά ήταν για μένα ένα κέλυφος που με προστάτευσε. Δε ξέρω αν δεν έχω αντιμετωπίσει το πένθος κατά πρόσωπο επειδή μπήκα στη δουλειά αμέσως, γιατί και στους δυο γονείς μου στις τρείς μέρες επέστρεψα στη δουλειά. Το πένθος επιλέγεις να είναι δύναμη ή αδυναμία σου… Εγώ είπα “τώρα πρέπει να σταθείς στα πόδια σου, γιατί είσαι μόνος σου".

Αυτό που μου έλειπε περισσότερο στην αρχή από την καθημερινότητα με τους γονείς μου, είναι να πηγαίνω στο πατρικό και να κάθομαι εκεί μαζί τους. Δε χρειαζόταν να μιλάμε με τους γονείς μου. Αυτό μου λείπει ακόμα, η αίσθηση της φωλιάς, που πήγαινα εκεί και δε χρειαζόταν να πω κάτι… Ακόμα έχω την καταχώρηση “μαμά” και “μπαμπάς” στο κινητό μου.

Επίσης μάζεψα τα πράγματα και τα είχα σε μια μπιζουτιέρα που είχε η μητέρα μου, την έχω βάλει σε θυρίδα. Και είναι τα πράγματά της ακριβώς. Δεν εκτέθηκαν ποτέ. Πηγαίνω ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Πηγαίνω και κάποιος θα νομίζει ότι έχω κάτι πολύτιμο στη θυρίδα και πηγαίνω, το βλέπω και το μετράω, αλλά στην πραγματικότητα απλά μυρίζω τη μαμά μου.

Βρήκα ως υποκατάστατο στο πένθος μου το αλκοόλ. Κατάλαβα ότι είναι υποκατάστατο… Επειδή ένιωσα όμως να χάνομαι μέσα σε αυτό το σκοτάδι, σηκώθηκα στα πόδια μου και πήγα στη δουλειά. Αυτό με έσωσε. Αν δεν είχα τη δουλειά δε ξέρω τι θα γινόταν. Βίωσα όλα τα στάδια του πένθους, ειδικά αυτό του τι θα μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά.

Οι φίλοι μου έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο. Ήταν πολύ σημαντικό το ότι μου έδιναν την ελευθερία αν ήθελα να αποσυρθώ και να μείνω μόνος μου, όπως επίσης και το ότι ήταν εκεί όταν τους χρειαζόμουν. Δε με πίεζαν με το να είναι συνέχεια μαζί μου".