Αν νικήσουν την Δανία θα γίνουν πάλι παικταράδες;
Το βράδυ της Κυριακής η Ελλάδα δίνει στην Κοπεγχάγη κόντρα στην Δανία ένα ματς-επιβίωσης. Ένα ματς το οποίο αν δεν το κερδίσει, θα χάσει ίσως και μαθηματικά τις όποιες ελπίδες της προκειμένου να βρεθεί στο Μουντιάλ του 2026. Εφόσον το κερδίσει όμως θα έχει κάνει ένα τεράστιο βήμα, τουλάχιστον για μία θέση στην πρώτη δυάδα του ομίλου.
Από το βράδυ της Πέμπτης και μετά την ήττα από την Σκωτία έχουν ειπωθεί και γραφτεί τα πάντα. Οι ίδιοι παίκτες που πριν έναν χρόνο αποτελούσαν την κορυφαία και πιο ταλαντούχα ομάδα στην ιστορία της Ελλάδας, έγιναν αυτομάτως «λίγοι» και ανήμποροι. Καλά για τον προπονητή, εκεί κι αν η υπερβολή ξεπέρασε τα όρια. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς πριν από λίγους μήνες έμοιαζε untouchable. Δεν τον άγγιζε κανένας, αυτός ήταν ο ιδανικός που θα οδηγούσε ξανά την Ελλάδα σε μεγάλη διοργάνωση. Πλέον η κριτική έχει πάει στο άλλο άκρο και η αμφισβήτηση προς τον Σέρβο γίνεται όλο και πιο έντονη.
Δεν έχω την παραμικρή διάθεση να ψέξω οποιαδήποτε άποψη, ούτε να κάνω κήρυγμα σχετικά με το τι είναι σωστό και τι όχι. Αυτό που πάντοτε προτιμώ είναι η ψυχραιμία και το ταμείο στο φινάλε ενός project. Προσωπικά, δεν βρίσκω σωστό ούτε αυτό που γινόταν πριν από λίγους μήνες, αλλά ούτε κι αυτό που συμβαίνει τώρα. Αναγνωρίζω ωστόσο πως η τελευταία έκδοση της εθνικής ομάδας, έκανε την Ελλάδα ξανά talk of the town. Ο κόσμος αγάπησε ξανά τη γαλανόλευκη, το όραμα επέστρεψε όχι λόγω των νικών (βοήθησαν προφανώς), αλλά κυρίως λόγω των «φανταχτερών» εμφανίσεων και του φρέσκου αέρα που έφερε η νέα φουρνιά των Ελλήνων παικτών. Κι αυτό μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί.
Το ταλέντο είναι εκεί. Ο προπονητής βάσει της καριέρας αλλά και του χαρακτήρα του έχει κερδίσει δικαιωματικά τον σεβασμό και το respect όλων. Και αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Αυτά ωστόσο δεν εξασφαλίζουν καμία επιτυχία, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ένα σύνολο που απέχει πλέον 12 χρόνια από τις μεγάλες διοργανώσεις.
Οι δύο ήττες από Δανία και Σκωτία δεδομένα έχουν χαλάσει το κλίμα. Η ορμή των προηγούμενων μηνών έχει εξαφανιστεί και η απογοήτευση -την οποία είχαμε «παντρευτεί» τα τελευταία χρόνια- είναι και πάλι εκεί. Την Κυριακή όμως η Ελλάδα θα δώσει ένα ματς όλα ή τίποτα. Αν το χάσει, χάνεται. Αν το κερδίσει, ανοίγει το δρόμο της και ελπίζει πλέον βάσιμα. Ακόμα κι σε αυτό το σενάριο ωστόσο, δεν σημαίνει προφανώς πως η ομάδα θα γίνει ξανά μεικτή κόσμου. Ειδικά όταν μιλάμε για παιδιά 18-22 ετών που ακόμα πλάθονται και ετοιμάζονται για τα «καλά» ποδοσφαιρικά τους χρόνια. 21 o Κουλιεράκης, 22 ο Ζαφείρης και ο Ντέλιας, 23 ο Τζόλης, μόλις 17 ο -έφηβος ακόμη- Καρέτσας. Και έρχονται οι Τζίμας και Κωστούλας, κι όχι μόνο. Η ουσία είναι πως η ομάδα αυτή είναι ακόμα υπό διαμόρφωση. Αγωνιστικά αλλά και πνευματικά. Απαιτείται λοιπόν υπομονή αλλά και… τύχη.
Οι βάσεις έχουν μπει και το μέλλον της Ελλάδας μοιάζει ευοίωνο. Αργά ή γρήγορα η ομάδα αυτή θα τον βρει το δρόμο της. Εμπιστοσύνη χρειάζεται και στήριξη. Για την ώρα, μένει ακόμα μία ζαριά…