Χωρίς ισορροπία δεν πας στο Mundial
Ισορροπία. Πνευματική, αγωνιστική. Μία λέξη που προσπερνάμε εύκολα, αλλά και μία λέξη που κρύβει τόσο νόημα και αποτελεί οδηγό ζωής.
Για ώρες μπορούμε να αναλύουμε τι πήγε λάθος σε αυτή την τριάδα αγώνων της Εθνικής Ελλάδας με Δανία δις και Σκωτία, για να φτάσουμε σε έναν τόσο απογοητευτικό βάσει των δυνατοτήτων μας αποκλεισμό.
Στη μεγάλη εικόνα, έχει απόλυτο δίκιο ο Νίκος Νταμπίζας, ο οποίος στο σχόλιο του στη μετάδοση του παιχνιδιού στο «Πάρκεν» τόνισε πολλάκις πως αυτό που μας ενοχλεί και μας αδικεί περισσότερο είναι ότι αποκλειστήκαμε από τη Σκωτία.
Από τους Σκωτσέζους είμαστε καλύτεροι, ποιοτικότεροι και στη «μάχη» πιθανότατα της δεύτερης θέσης, έπρεπε να βγούμε νικητές.
Μήπως όμως και αυτό το «όλα ή τίποτα» με φόντο την πρωτιά που έπαιξε σε αυτά τα προκριματικά η Εθνική είναι ενδεικτικό όσων της κόστισαν και την έστειλαν από νωρίς σπίτι;
Το ποδόσφαιρο είναι άδικο, ίσως το πιο άδικο ομαδικό άθλημα και πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτό. Αυτή είναι η… άγρια ομορφιά του.
Δεν γίνεται από το (βήμα) 2 και το 3, να θέλεις αμέσως να βρεθείς στο 7,8. Και εξηγούμαι.
Το πλούσιο ταλέντο και η τρομερή συγκυρία να το διαθέτει η Εθνική μας μαζί σε μία τόσο φρέσκια φουρνιά, δεν είναι σίγουρα αρκετό για να έρθει η επιτυχία.
Είναι ωραίο με την άγνοια κινδύνου που χαρακτηρίζει αυτά τα ποδοσφαιρικά μας νιάτα να θέλουμε να τους… περάσουμε όλους από πάνω, αλλά αποδείχτηκε ότι δεν είναι και τόσο εφικτό.
Και ο ρεαλισμός του γηπέδου συναντά την ισορροπία, από την οποία ξεκινήσαμε παραπάνω.
Η Εθνική μας δεν είναι έτοιμη ακόμα να διαχειριστεί καλά τις ψυχολογικές μεταπτώσεις που της προκαλεί ένα γκολ στην πλάτη.
Δεν μπορεί εύκολα να το ξεπεράσει, αποδείχτηκε και στα τρία τελευταία παιχνίδια.
Πριν τη συνθήκη του γκολ παθητικού, δεν έχει τη δυνατότητα παίζοντας βέβαια σύγχρονο και ελκυστικό ποδόσφαιρο, να διατηρήσει μία σταθερότητα, ένα τέμπο, στο παιχνίδι της.
Έχει διαστήματα εκρήξεων που μοιάζει… Μπαρτσελόνα και στιγμές που γυρνά απότομα ο διακόπτης και ακολουθούν μαζικά ατομικά λάθη από τους πιο άγουρους ποδοσφαιριστές μας.
Συνέβη με τους Δανούς στο «Γ. Καραϊσκάκης» που μας αιφνιδίασαν, συνέβη στη Σκωτία που εμείς παίζαμε για να κερδίσουν οι Σκωτσέζοι, τα ίδια και στο «Πάρκεν» που δεν σηκωθήκαμε ποτέ από το σοβαρό ατομικό λάθος του Ζαφείρη.
Ένας λάθος που τροφοδότησε τόσα άλλα, ατομικά, λες και ήταν κάτι κολλητικό. Ψυχολογικά σίγουρα ήταν.
Η έλλειψη ισορροπίας, ψυχικής και αγωνιστικής, μοιάζει αναμενόμενη για μία φρέσκια και νέα φουρνιά, η οποία έχει ποιότητα, αλλά όχι τόσες παραστάσεις.
Κοντολογίς, πολλοί από τους παίκτες της Εθνικής μας δεν έχουν φάει ποδοσφαιρικά… χαστούκια για να ξέρουν πως κερδίζεις τα παιχνίδια και τους πόντους που θέλεις και ας μην είσαι απαραίτητα καλύτερος.
Και οι πιο έμπειροι μοιάζουν προς ώρας ανήμποροι να καθοδηγήσουν τους υπόλοιπους.
Όσον αφορά στον προπονητή, χωρίς να αξιολογούμε την αξία του και το ενδεδειγμένο της επιλογής του ως ομοσπονδιακού από την ΕΠΟ, ήταν και στα τρία τελευταία παιχνίδια ντεφορμέ.
Και σωστά ο ίδιος στις δηλώσεις του τονίζει πως χρειάζεται να ξαναδεί τι πήγε λάθος από τη δική του πλευρά στο κομμάτι της διαχείρισης.
Ίσως η πιο χτυπητή παραφωνία αφορά τη χρησιμοποίηση του Κωνσταντέλια, για τον οποίο θα έπρεπε λόγω της σπανιότητας του ταλέντου του να βρεθεί τρόπος αξιοποίησης και χρησιμοποίησης από την αρχή, ειδικά όταν βρίσκεται σε τόσο καλή κατάσταση.
Η Εθνική Ελλάδας αποκλείστηκε δίκαια από τα τελικά του Mundial. Όχι γιατί δεν άξιζε βάσει ποδοσφαιρικής ποιότητας να έχει μία θέση στους 48, αλλά γιατί βρέθηκαν στο δρόμο της πιο καλές και έτοιμες ομάδες, όπως η Δανία και πιο «καπάτσες» και πονηρές, όπως η Σκωτία.
Μακριά από μηδενισμούς και ισοπεδωτική κριτική, η μεγάλη αποτυχία του αποκλεισμού γεννά μία μεγάλη ευκαιρία να πάμε πιο έτοιμοι στα τελικά του επόμενου Euro.
Πλέον δεν θα έχουμε καμία δικαιολογία ότι δεν ξέραμε ή ότι ήμασταν ανέτοιμοι.
Πρέπει να μάθουμε να ισορροπούμε, πνευματικά και αγωνιστικά για να παίρνουμε στο γήπεδο αυτά που αξίζουμε.